سحر میخندد انگار....

به نام خداوند صدف

شبی تاریک و سرد است...

نگاهم   پر   ز  غم  دریا ی  درد   است!

هنوز  از شب  نپرسیدم  چرا  هر  دم  سیاهی؟

تن ِ این آسمان ِ زخمی ِ غم هم پر از گل های زرد است!

چرا  با  خود   مرا   هم   میکشاند   تا   تباهی ؟

تو باور کن که شب هم ناجوانمرد است...

و  با  دل  در  نبرد  است!

******

خوشا   هر   وعده  دیدار...

طلوع   خنده  ات   بعد    از   شب   تار...

بتابد   بر  تن  وامانده  از  شب  های  هجران!

به  یمن ِ  هر نگاه ِ تو  به پایان  میرسد  غم های ِ  تبدار!

تو با نورت به  آتش  کش  درونم  را  بسوزان...

فرو    ریزد     سیاهی     مثل     دیوار...

سحر    می خندد   انگار !

پ.ن:

تقدیم به گروه  اساتید گرام و محترم زیر

که زحمت فراوانی برای پرورش چون من هایی بر دوش میکشند تا جبران همه ی زحمت ها باشد...

جنابان:

استاد احمدی زاده (ملحق)

استاد عظیمی بیلوردی (دادا)

استاد آصف

استاد استکی(چشمه)

استاد میرسلیمانی(باران)

استاد عباسی 

و جناب رضا نظری گرانقدر...!

با تشکر ویژه از 

استاد محمدرضا نظری (لادون پرند)

به خاطر درس هایی که از ایشان و قلمشان آموخته ام!