آینه ی ذوق

سوگند به چکمه آویزهای اسفالت ِ داغ ِآگاهی

به چوب دست های افتخار ِدانایی

به فریادهای سوخته ی حنجره های مسدود

به ناله های زمین ِتفتیده ی مست ِگام های مستعد

وسوگند به نقره ساچمه های مستأجر ِاستخوان های آهیانه

مشت های خسته ی فریاد بود که تورا برنفس های سرد ِاین نسل ِقربانی کوبانید

وسپهردرآن هنگامه ی مشتعل

ماه را آیینه ی ذوق ِزمینیان کرده بود

که بی خبرازانعکاس سایه سراب ِمهتاب

بیداری را برنگاه های مسخ شان دریغ ورزیدند

تا آنگاه که برای همیشه به خواب ِخرگوشی رفتند .