عشق راستین

یاد آن روز که مهمانِ نگاهت بودم

خسته ای مانده به زیر سرپناهت بودم

حجله یِ سرخ به بالای درِ خانه تو

می گسار شرر از اشک نگاهت بودم

عشوه ی خنده ی محجوب تو پشتِ دیوار

مدهش از نشئه ی آن ، مست و بخواهت بودم

از میانِ دو سه دلداده ی نازک ابرو

گُشته ی سیرت پاک و بیگناهت بودم

 صبح و شب نغمه ی عشّاق از وجودم برخاست

در پیِ صید دو ابرویِ چو ماهت بودم

 عاشقی خام چو من ، صیدِ بُتان نتوان کرد

هدیه یِ عشق به پایِ قتلگاهت بودم

 نغمه یِ مهر تو در کنجِ دلم پا بر جاست

از ازل رام چو آهو، سر به راهت بودم

تقدیم به همسر مهربان ، فداکار ، با وفا و از خود گذشته ام

عباسعلی استکی 91/11/30