برو

شاخسار باهم بودن را شکستی

تا آتش جدایی بر افروزی

تو پاییز سرد بی کسی

دستهایمان از هم جدا شد

تو این را میخواستی

ابر تنهایی بغض سکوت

دلی سرد تر از هر باد خزان

ستاره های تاریک ومبهوت

نگاههای بارانی از وداع

به راستی چرا؟

سهم کداممان را ازین خواستن اجباری

سرنوشت رقم زد

که تقصیر را بر گردن

دیوار کوتاه سرنوشت انداختی

حالا آمدی حالا که برف زمان

سیاهی موهایم را پوشانده

تا رد پای سنگدلیت پاک شود

حالا دیگر من نمیخواهم

به یک گل آراسته چون تو بهاری دیگر یابم

برو تا خودم باشم و همان سکوت زمستانی

سپاس ازشاعران و استادانی که میخوانند ونقد میکنند