قصریخ

قصریخ

تو ،ای پایانه ی غم ،قصر یخ!

گوش ات به من باشد!

که من گشتاور درد ِجهان

این درد ها را یک به یک با نور میشویم

وروزی باز می خندم

چنان، چون یک شکوفه

در بهاران ،زیر رگبار گل و باران

که از دلهای بسته درد می روبد

وهر چه تو  دهی مارا

من ،آنرا یک شبه ویرانه  میسازم

که بالا تر از آن،من حلـــّه می بافم

ز ِ ابریشم، نه!

از نور سپیدی که ز ابر عرش میبارد

به روی ِ گونه گون گلها ،گل لبخند میکارد

زمین را دوست میدارد

ومردم را زگریه باز میدارد

ولبخند بهاران را به روی چهره ی ایام زیبا نقش می بند د