جغد زال

چو جغدی زال را مانم

به راس بامِ خشت آگین

و آواز و سرودی بر لبش هر دم سراسر کین

درین وادی نه کس را هست شوقی کم بر آوازش

که کنجی در حصار و بند

دهد آن را پناهی گرم...

چو جغدی زال و دلخسته

ز سنگِ قهر مردم از فرازِ بام ها جسته..

چو آوازِ کریهَش نامبارک این چنین ناجور

ز خیل و فوجِ مرغان خوانده اندش نحس و نامیمون

گرفته بال و پر زانجا و در ویرانه ای متروک

کند تنها شبان را روز...

چو جغدی زال را مانم شکسته بال و دلمرده

رمیده گشته از هر کوی و برزن سرد و آزرده

کنامش بر درختان تکیده مَعوَج و عریان

به وقتِ موسمِ باران و اندر هجمه ی بوران

بگشته خیره در راهی کسی شاید فراز آید

و یکدم کلبه ی مهجورِ او را درب بگشاید

ولیکن گوییا تنها تگرگ و چنگِ باد و برف

به دربِ کومه ی تارش پیاپی پنجه میساید

چو جغدی راه گم کرده

که کنجِ خاطرِ تارش دگر میلی به فردا نیست

غریو و بانگ و فریادش ز زخم و سوزِ سرما نیست

چو جغدی زال را مانم که در خاموشیِ جانسوز

غریب و یکه و رنجور کند تنها شبان را روز...