لبخند سکوت

در غبار نا امیدی ، خنده هایم پر کشید

گرگ شوم بی وفایی ،قلب من از تن درید

یکه و تنها شدم ، من در بیابانی غریب

هر که با من همنشین گشت ، داد روحم را فریب

هر دو چشمم پر ز اشک و خیس ، وقت رفتنم

در لب کوه دلت ، افتاد لرزه بر تنم

آرزو کردم ببینم ، خنده ات حین سقوط

آخرش با چشم خود دیدم ، لبخند سکوت

در بر این خاک ، گورم،  دلبری ها میکند

این تن و جسم مرا همواره، شیدا میکند

هر چه بودم ، هر چه گفتم، در فراقت پاک شد

سهم من از عاشقی ، رفتن به زیر خاک شد

(محمد درگاهی(سپهر))