شبرنگ

بــا سحر بــودیم شبرنگی نبود
بوی گل را جز تو آهنگی نبود

مست بودیم شوکران دادند به ما
خفته بودیم خواب را بردند ز ما

پیرمان جز چشم بیداری نداشت
همــچو ما غیر از خدا یاری نداشت

آشــــنای خوبـــمان از غــم شکست
بـاده هـایش از کف رندان گسست

بـــاز یادم آمد آن ایام تلخ
دورهً بد عهدی و تنگـــی چرخ

دیـدی آخر باور آمد هـجر یار
بـاغبان سکنی گرفت در لاله زار

این زمان هم شامیان کینه تـــوز
از علی کردند تبری شام و روز

بـاز هم مولایمان تـنها شـده
شـهر خالـی از ابوذرهـا شده

بـاز هم گلزارمان نیلی شده
سهم زهـرا از فـدک سِِیلی شده

زهــــر دنیا بی اثر در مومن است
ایمن او از کید هر اهریمن است

بــــا حسین بودن به دشـــت کـربلا
یــا به کـاخ سبــز و سهمی از طـلا

بـــا بسیجی ها چنین سودا مکـــن
عــــاشقان را صحبت از دنـیا مکن