زمان من!

بیا بیرون دگر از پرسه گردی!

از عمقِ کوچه ی بن بست و سردی!

گذشته گردیت دیگر رها بین!

غم آن را مخور، امروز را بین!

امیدی بر دو روزه عمر ما نیست!

به قدر لرزش پلکی وفا نیست!

به امروزت نگر گر همدمی بود!

گذشته جز برایت ماتمی بود؟!

غم فردا نخور ، بیهوده باشد!

تو را این دردها افسرده باشد!

 کمی کمتر بود فردا از آهی!!

که مبهم خفته در بطن سیاهی!...

(پژواره)