آبروی هستی

ای آبروی هستی، در بزم نور و دیده
از چشم نازنینت، سر می زند سپیده

از رنگ ماهتاب و حسنش چه می توان گفت
زین حسن جلوه تو، هرگز ندید دیده

در منظر نگاهت، در نور بی نهایت
درویش و پیر و دانا، هرقامتی خمیده

حاشا حجاب رحمت از صورتت بداری
کین یوسف و ترنجش، بس دستها بریده

تابم ز کف ربایی، چون خرقه برگشایی
مجنون ز عشق لیلی، صد پیرهن دریده

تا کی در این صبوری، ما و امیدواری
وز درد و رنج دوری، این دل چه ها  کشیده

نیاکوئی لنگرودی