بسوزم

این آتشی که داری من هم از آن بسوزم

سهمِ تو از دلِ خود هم جسم و جان بسوزم

چون مرغِ عشق گشتی حاجت نباشد آهی

از عشق نغمه خوانت کون و مکان بسوزم

بلبل فغان بر آرد فمری غزل سُراید

گل هم بخوابِ نازست در این خزان بسوزم

زین سیرِ ناز، معشوق،دل برده است بیغما

در خونِ خود غریقم تا پای جان بسوزم

بر این شبِ سیاهم ماهِ منیرم آمد

از شوقِ دیدنِ یار این آسمان بسوزم

از آفتابِ خیره جز خیرگی چه حاصل

چون سوخت جانم اکنون هم خانمان بسوزم

این جویبارِ عشقت دریائی ام نموده

از آب دیدۀ خود ترسم جهان بسوزم

تو شهسوارِ عشقی بنشین دمی که هردم

غم بر پیاله ریزیم تا استخوان بسوزم

زلف گره گشایت در کارِ دل چو پیچید

آمد ز نای نالان ، آه و فغان بسوزم

تیری که بر دل آ؛مد تابِ حزین زکف برد

گر بر تو دست یابم تیر و کمان بسوزم

======================================

تقدیم به استاد ارجمندم جناب حاج فکری عزیز ، که با شاگرد نوازی شان باز گره از زبان الکنم گشودند تا دوباره یارای گفتن و نوشتن داشته باشم

با آنکه این متن تقدیمیست ولی باز برای بیشتر آموختنم ، منت دار نقدتان خواهم بود