یـــــاد بهـــــــــار .....

خوش آن زمان که باغ دل ما بهار بود
گل بود و سبزه بود و هزاران هزار بود
از شوق چشم نرگس و زلفان سنبلی
بی باده و شراب سر ما خمار بود
دستم بدست آن مه تابان کنار جوی
ما را علاج تشنگی لب  نگار بود
پروانه ها طواف رخش داشتند به شوق
هر سنگ و کوه دشت و چمن گلعذار بود
در کوچه های شهر فقط بوی عشق بود
هر جا صفا و مهر و وفا بیشمار بود
حالا در این خزان فقط خاطرات اوست
خوش آن زمان که باغ دل ما بهار بود