مرگ

شعری از:خالدبایزیدی(دلیر)

من هرگز باورنمی کنم مرگ را

خزان بی هنگام .ریزش برگ را

آخرچگونه گل با آن همه زیبایی پنهان درخاک شود

آنهمه خرمن گل در رویا ی بهارخس وخاشاک شود

بلبل وپروانه  بی بهاربمیرند

عاشقان دربزم یار بمیرند

باورنمی کنم بسترحجله بی داماد را

خالی از شور وشو ق فر ها د را

تا لارعروس غرق درخون شود

عشق وامیدوبوسه شبیخون شود

دخترک سپید بخت .سیه پوش شود

چراغ شبهای تارش خاموش شود

باورنمی کنم عشق پنهان درگورشود

«خوراک مارومورچه ومور شود»

عاشق ازمعشوق خود دور شود

آسمان امید ش بی ستاره ونور شود

من باورنمی کنم هرگز مرگ عزیزان را

درآستانه ی بهار .ریزش برگ ریزان را

مرغ دل مانیز روزی پرواز می کند

در دیاری دیگر زندگی راآغاز می کند

«دلیر»سرودعشق وزندگی را بازمی خواند

کشتی امید را بر سا حل ها باز می را ند