شب محض

شب محض

لانه ام

تاريكي و تنهايي

كاشانه ام،

صداي زوزه باد

تنها ترانه ام

چه پوچ!

چه بي بهانه

براي هيچ!

بارش برف

در حياط قلب يخ زده ام

بر شانه هاي پوپك سردم

تنم را

سخت مي آزارد

چلچله اي لال

بر شاخه منجمد قلبم نشسته

سخت حيران!

و تو آن سوي دلم

منتظري

پنجره را باز كنم

بار دگر درد خود آغاز كنم

تا مگر

يك شب ديگر

سفر آغاز كني

به درون سياهي هاي سينه ام

هاي اينك اين منم!

بسته به زنجير طلسم خود ستايي

هاي زودتر!

بال خود را باز كن

سوي من آي

پرواز كن

صبح من!

هرگز نخواهي آمد از راه؟

آيا نمي بيني چه اندازه پر از دردم؟

صبح من!

آمدنت دير شده

شمع شب سوخته و پير شده

تو نداني كه چرا

دل من ريش شده؟

شب من بي ماه است

تاريك است

شب تو پر نور و

چه بسا مهتابيست

تو نمي داني كه چرا سايه من هيچ شده؟

شب محض من درويش

به مشكيني زلفت

چه شباهت ها دارد

تو مرا مي خواهي

من تو را مي خواهم

ولي افسوس

هزاران افسوس

كه شب تيره خود تار نوشتيم