سایه ی عشق

آمد و شوری به دل پا کرد و رفت

مهر خود را در دلم جا کرد و رفت

آمد و طوفان نوح برپا نمود

جان بی جان مرا از کف ربود


آمد و رسوای شهرم کرد و رفت

آمد و بی آبرویم کرد و رفت


رفت و این وابستگی ها را ندید

آن همه دیوانگی ها را ندید


رفت و تنهایی من را تازه کرد

نامه هایم را نخوانده پاره کرد


رفت و دیگر پرسش از حالم نکرد

پرسش از حال و دل زارم نکرد


رفت و باور کردم او یک سایه بود

آن خیال عاشقی افسانه بود