دروغ است دروغ

شدم آزاد که از تن به در آمد روحم

روحم از جسم در آمد که تنی بی روحم

خسته از مهرو وفایی که دروغ است دروغ

می رود زیر تراب این جسد چون کوهم

آشنایان همه دورم بگرفتند چه خوب

همه شان نیک بدانند تنی بی روحم

دل من را که شکستند به نا اهلی خویش

از چه روییست که اینک بَرِشان ممدوحم

روزگاری که زبان و یَد و پا می چرخید

من به اوهام خودم فکر نمودم نوحم

گذری بر سر خاکم کن و شادم بنما

چون که از فاتحه تان کم شود این اندوهم

با سلام بعد از مدتی توانستم با خودم کنار بیایم و چند بیت غزلی بسازم

می دانم تعداد ابیاتش کم است و از کلمه روح زیاد استفاده کردم و در کل نقص دارد 

ولی ..

نظرت برام مهمه خیلی هم مهمه