زنم ز نو نقش ترنگی

انقدرم  دانم  

کز  "زادنم"   نجنبید سنگی

وز  "مردنم"  هم نیفتد برگی

لیک باشد فاصل این

"زایش " و "مرگ"

کوته درنگی

ان را توان بخشمش اندک  رنگی

اه چه دور افتاده ام ز ارمانم

بد به بندم کشیده ست این مار زنگی

"اخوان"  که دم میزد ز  بی رنگی

می دید و خون می خورد

سترگ بود دنیایش 

ولی قلب من کوچک است

نیست در توانش

دیدن و هر روز این سگ مرگی

نه "عمر نوح" ام باشد  نه" صبر ایوب"

بایدم جنبید اری

خواهم درید حصیر کهنه را

ریزم به کام روزگار شرنگی

تا بر تار و پود زیبا بهارستانم

زنم ز نو نقش ترنگی