مثنوی رفتن

باز غمی ، شیشه ی دل را شکست

عشق  و وفا از  بَر تو  پَر گشــــود

رِخوتِ  گَس ، سردیِ  تلخِ  سکوت،

آتشِ   تفتیـــــده  ی  جان  را ربود

باز دلم ،  خواهش  و صد  التماس،

باز  دلت  ،  با  من  و حسَّــم  نبود

سیل غم  و  حسرت  و  هجران  تو

خاطـــره  های  خوشمـــان  را زدود

آه ! از این  دل  ، که  نفهمید  هیچ،

آن  همه  تزویر  تو  بهـر چه  بود!

آن همه  قهر و غضب و دوری ات ،

مثنویِ  رفتــــن  و  رفتـــــن  سرود

حال  ببین  ، آتش و احســــاسِ  دل،

زیرِ  تَلی  از غم  و حسرت  غُنـــود