اسیر

گرگها از نور می ترسند وُ خفاشان شبانگاهان

به دنبال ِ شکار ِ بی ره گمگشته میگردندند

 ومن چون یک اسیرم در هزاران توی این جان ِ ستمدیده

به دنبال ِ رهی! من را برد تا نورو بیداری

میان راه ، در زیر درخت ِ پیر ِ انجیر ِ معابد

نشسته راهب پیری اسیر ِ چرخه ی  دارما

ومن آشفته ذهنی! چشم بر تصویر ِ  نیر وانا

به دستی کاسه ی شمع و بدست دیگرم نیلو فر آبی :

هزاران برگ وتودر تو

ولی در بیکران توهای جان آتشکده بر پاست

میگردم به دور آن،همانند فتاده راهبی در چرخه ی دارما

بیابم راه زیبایی به سوی نور ِ والا، جوهر ِ انسان

بسوزانم تن ِ خاکی ِ خود را در لهیب ِ آن

و بسپارم به باد شرق خاکستر شده تن را

که میلادی دگر در تپه های نور خواهم کرد

میان باغ های بی غم واندوه

که رد ِ پای گرگی یا صدای بال ِ خفاشی  آنجا نیست