ظلم سرنوشت

همچو پرنده پر زدم در روزگار پست پست
اما به جرم عاشقی بال و پرم یکجا شکست

از چشم یارم ساختم بتخانه ای شکل قفس
در گوشه ای زندانیم بالا نمی آید نفس

تندیسی از عشق بود و من با تار و پودم مست مست
این سرنوشت لعنتی تندیس عشقم را شکست

بعد از هزاران آرزو بر دل زدم رنگ سیاه
در گوشه ای زندانیم من بیگناه بیگناه

با یک طناب از جنس غم هرشب دلم دار میزنم
با یک نگاه خیس خیس من عشق را جار میزنم

هر شب دلی با حیله ای با مشت بر این در میزند
با خنجری از یک هوس تنها به من سر میزند

من خسته ام از روزگار از آدمای هفت رنگ
گرگای خون آشام شب آدم نماهای قشنگ

لایق نبودم اینچنین اشکای من جاری بشه
دنیای پر ز خنده ام حالا فقط زاری بشه

کاش مینوشتم سرنوشت با دلخوشی هایم چه کرد
که این دل افسانه ای - حالا شده خاموش و سرد