تو به اندازه ی تنهایی من تنهایی . . . ؟

در این ابعاد سرد و خاموش 

محصـــــــــــــور میان این همه قانون . . .

با این همه فـــــــــــاصله ؛  از من تا تـــــــــو ؛

به امید خواب بودن بیدارم ...

و از خواب , هراسی دیرینه دارم 

که بهم ریزد این رویای خیسم...

راستی ؛ همره کدام عاشق , رو به بیابان باید نهاد ؟

از کدام شاعــــــــــــــــــر باید احوال دل داغ شقایق را پرسید ؟

در بین این هزاران بو , رنگ و طعم ... چگونه باید یافت تو را . . .

مگر کدام پروانه به اندازه تنهایی من , رنــــگ دارد ؟

 در آسمـــــــان چندمی ؟

غروب دارد آسمان آنجا ... خزان میشود ؟

قد "حوا" به تو میرسد ؟

یا اینکه " آدم" پیش از من چیده تو را ؟

در آسمان خیال , میان قصری از حباب تنهایی من ...

تو به اندازه ی تنهایی من تنهایی . . . ؟

و من ؛ فقیر از تمام "جامدات" ...

با اشک زینت دادم این قصر خیال را !

- و اشک  تنها " ثروت" بیداری من  -

و من برای پرواز به سوی تو ؛ هرگز مســــــئله نخواهم نوشت 

و من هــــــــــــرگز خطا نخواهم کرد !

من از هیــــــچ کسی نخواهم پرسید ؛ که چه اندازه دوری از من !

 در خیال ام می پروانم تو را  !

و به اندک لبخندی ؛ مثال کودکان در ابتدای "پیمودن" ...

خواهم آمد !

و در آن سکوت ؛ که هیچ کس توصیفش را نمیدادند ؛ 


سکوت تنهایی ...

تو را فریاد خواهم زد .

من از شکستنه ؛ این ابعاد لذت خواهم برد .

و هرزگاهی در آغوش خیال  رهــــــــا خواهم گذشت .

نشان من را خواستی بپرسی ؛ سوی شاعر برو .

سوی ؛ گم شدگی ...

سوی غرق شدن ؛ شاید اشتباهی به این جهان آمده ام ...

شاید به غلط ؛ دچار شده ام به تو ...

شاید اگر خیال شاعرانه نمیکردم ؛ مسیرم این همه تاریک نبود .

شاید تنها نبودم ...

میترسم از این انقراض .

از این که این احساس تباه شود . . .

و تو آخرین معشوقه ی دنیا . . .

به دنیای دیگر قدم خواهم نهاد .

چه ترسی بالا تر از تنهایی مرا درگیر خواهد کرد؟ 

عادت دارم .

و من از این شهر غریب ؛ تا انتهای عرش خواهم رفت . . .

تنهاییم ؛ در این هزارن سال پس ازلیلی و مجنون . . .

چرا کسی نیست در این مسیر ؛ چرا چراغ نمی آورند ؟

چرا گلی نروییده ... برایت چه بیاورم ! باغبان ها کو ؟

چرا این مسیر این همه آدم گریز است .

تو به اندازه تنهایی من تنهایی !

 (عِرفا)