درود ای پادشاه شعر و افسانه

درود ای پادشاه ِ شعر و افسانه

پدر شه نامه می خوانــَد

من ِ ده ساله، مبهوت ِ کلام تو

ستایش گوی یل ها ی غیور

 اما، میان ِشیر زنهای کتا ب ِتو

ز افسانه برون وُ غرق ِ رویایم

و در رویا لباس رزم می پوشم

کله خودی به سر ، پنهان نموده گیسوانم را

بسان ِ قهرمان گرد آفرید، آن ماده ببر ِ شعر های تو

گل آذین میکنم اسب  خیالم را

و همچون باد می تازم

 کمند در دست می چرخم

که  دیو  خیره سر را سرنگون سازم

 چه زیبا آن هایی خفته در افسانه هاوُ شعرهای تو

ولی افسوس رویا ها نمی پاید

وکابوس ِ شب و ضحاک می آید

 گسسته بند از پایش

 نشسته روی تخت پادشاهی

 قصد جان دارد جوانان را

 تو ای شاه حماسه روح افسانه

 چرا ضحاک  مانده زنده ! در بند دماوندت

نه تر سیدی؟!که یک روزی دوباره سوی ما آید  

ورویای جوانان را برای مارهای خود خورش سازد

من از ضحاک می ترسم. . . .