کودکی ام

 کودکی ام

امروز را به تماشای دیروز نشستم

 تماشای کودکی ام

 همراه با عروسک فردا های مبهم!

کنار باغچه ی تنهایی ام ،غربتم را می نگاشتم

و الفبایش را برنگ تاریخ فاتحان نقش می زدم

نقش  هزار توی هزار بی شمار نویسندگان سر نوشت کودکان خاک 

و من......

گلهای اطلسی  بنفش را

همراه پروانه های رنگی خیالم

به اندازه ی رویاهای کودکانه ام

وبه عرض و طول غربت همه ی افکار به بند کشیده ام 

به دامن کهنه و بیرنگ موروثی  آرزوهایم می دوختم

و با انگشتان خاک آلودم می نوشتم

تنهایی ام را !

به وسعت افکار کودکانه ام

به آرزوی در نطفه مانده ام

 و به نویسنده ی روزهای زندگی ام :

کاش نوشته هایت بوی مهربانی می داد

کاش روسری عروسکم را سپید بنویسی

کاش خوشه ایی گندم با کاسه ی آب را بنویسی

زیرا کودک نوشته هایت خسته است و حیات می خواهد

تاریخ  کودکی ام را غیر قابل مصرف ننویس!!!!

ژیلا