چمدان

ازادی بیان بادفاع از مجرمان و مخلان امنیت از زمین تااسمان فرق دارد جناب مانا
این امر نه تنها در ایران عزیزمان بلکه در تمام دنیا جزو قوانین همه کشورها حتی مدعیان ازادی و حقوق انسان تاحقوق حیوان ... مثل امریکا و اروپا به شدت اعمال و با دست اهنین و حتی با تیر و تفنگ زندان شدن بی کار شدن و قطع هر گونه دست رسی به کوچکترین حقوق شهر وندی اعمال می گردد

داستان شما هم معلوم است
اقایان وخانم ها جناب مانا واتساب اینستا تلگرام دارند هرز گاهی از پشت حجاب اجباری که خود برای ساختن کشف حجاب می کنند و
تیک سبز را فعال می کنند و اطلاع رسانی می کنند الخصوص وقتی شاعر یا شاعران خوبی در سایت به چشم می ایند و مطرح میشوند
که اینجا ازادی نیست تشریف بیارید من اینستاگرام تلگرام و اتساب ... دارم!
دقیقا مثل کانال های معاند و دشمنان ایران عزیزمان ایران راجهنم و ان ور اب را مهد ازادی و خوشی و بهشت نشان می دهند. بیچاره شعرناب
و بیچاره کاربران بی خبر از همه جا ...
وقتی سر زمین ناب را ترک می کنند با این گونه تبلیغات و به مهد ازادیشان تشریف می برند بعد از مدت کوتاهی متوجه می شوند که چه کلاهی بر سر روح و روان و حتی جیب هایشان رفته
و در نهایت خلاصه عرض کنم که از دو مسجد بی نماز خواهند ماند.
نه توان شکست روحی و روانی و مالی شان را باز گردنند و ترمیم کنند (چرا که هر بار هر یک اکانت ،یک شماره و یک کانال عوض می کنند! )
و نه روی باز گشت به سرزمین ناب دارند.
خسارت را در نهایت که خواهید؟
فرهنگ و تمدن و شعر و ادب و امنیت و اقتصاد این مرز بوم.
نکنید درست نیست از خدا بترسید
کسانی که گزینه خداوند را روی میز خود ندارند بی غیرتشان حتمی ست.

زنگ شوخی با شعرا😁
همین الان با اجازه‌ی استاد سخاوتمند اختراعش کردم تا توو لیست کارام باشه؛ شاید نوبت شما هم برسه 🤭

درود بر جناب رجبی ارجمند و همه‌ی نابیون محترم 🌹
و درود ویژه خدمت استاد سخاوتمند

از خواب که پا شد حسابی دَمق بود، صبونه‌رو خورده نخورده از خونه زد بیرون تا هم چِکشو وصول کنه هم با پیاده‌روی‌و چرخ زدن توو سایت‌های اطراف حوصله‌شو بنشونه سر جاش.
شبش تا اذون صبح بیدار باش بود، حالا بماند واسه چی و از غم عشق کی...
سیم هندزفری صورتیشوو گرفت دستش و به دیوار ناب تکیه داد، یه بار این سیم وامونده‌رو راست می‌چرخوند و یه بار چپ، یه لنگه کفش توو دهنش کم بود تا حسابی یه لات کامل بشه.
یه وقتایی کارایی می‌کرد که در شأن یه آقای جنتلمن نبود، آخه پسر و چه به محافظ سیم هندزفری صورتی؟...
بگذریم...
همینطور که داشت توو دشت وسیع ناب چرخ می‌زد، رسید به شعر یه پرستار مرفه بی‌درد که توی شعرش فریاد می‌زد، آی مُردُم ترووخدا یکی بیاد این اسب بی‌صاب‌مونده‌ی منو که پاش به چمدون مسافرتی یار بی‌معرفت ِ سفر کرده‌ی از خدا بی‌خبرم برخورد کرده و زخمی شده، سَقَط کنه! خودم دِلِشو ندارم.
اَمان از این لوس‌بازی‌های شاعران معاصر، خب یه گلوله توو مغزش خالی کن بره دیگه، حتمن انگاری پایان جوری باید باشه حضار بگن، آخی! چه شعر زیبای وحشتناک ِ مظلومی! بعدشم یه کف مرتب به افتخارش بزنن!...
خلاصه، پسر ِ دَمَق قصه‌ی ما که شِنُته بود این پرستارای مُرفه بی‌درد پولشون از پارو بالا می‌ره یه فکری زد به سرش و یهو بدون هماهنگی با من ِ نویسنده، وسط جمعیتی که واسه کامنت گذاشتن صف بسته بودن، با صدای نره‌غولش داد می‌زنه و می‌گه؛ «صد می‌گیرم ناکارش می‌کنم.»
از خجالت آب شدم رفتم توو لایه‌های زیرین سایت ناب.
همه به سمت این پسره‌ی خیره‌سر برگشتند، نجواهاشون دیوانه‌ام کرده بود، نه راه پس داشتم نه راه پیش، دیگه نمی‌شد دیونگیشو حذف کنم همه شنیده بودن بس که صدای نکره‌ش بلند بود.
یادم باشه وقتی این مطلب تموم شد یه گوشی از این کاراکتر سر به هوا بکشم. این بار اولش نبود آبروریزی می‌کرد.
پرستار مرفه بی‌درد نزدیکش شد، دَرِ گوشش ده دقیقه‌ای پچ پچ کرد. عجب وضعی شده؟... نویسنده خودمم و نمی‌تونم بفهمم چی بهم گفتند، اوضاع از کنترلم خارج شده بود. از دور حرص می‌خوردم و واسه کاراکتر سَرَخورم با انگشتام خط و نشون می‌کشیدم.
توو همین حین در کمال ناباوری دیدم که پرستار مرفه بی‌درد از توی کیف پولش یه صد دلاری درآورد و جرینگی گذاشت تو جیب پیرهن این پسره‌ی بی‌چشم‌ورو و با صدایی لرزون گفت: اینم پیش‌پرداخت، برو ببینم چیکار می‌کنی پسر؟...
یا خداااا... خودت بخیر بگذرون!
پسره‌ی سر به هوا هم که انگار نه انگار من آفریننده‌شم و باید از من دستور بگیره چیکار کنه چیکار نکنه، هندزفری سیم محافظ صورتی مسخره‌شو چپوند توی جیبش و رفت سر اسب زخمی... اسب که نه رخش رستمی بود واسه خودش.
تا یادم نرفته اینم بگم توو تموم مدتی که شعر پست شده بود یار بی‌معرفت ِ سفر کرده‌ی از خدا بی‌خبر، سفرشو به تعویق انداخته بود و به در ماشینش لم داده بود و رخش زخمی چموشِشو تماشا می‌کرد.
پرستار مرفه بی‌درد که از قضا شاعر خوبی هم بود گلاک ۱۹ شو به پسره میده و چند قدم می‌ره عقب‌تر...
همه‌ی مخاطبین پست منتظر بودن ببینن تهش چی میشه و این پسره‌ی یه لاقبا با صددلاری که صبح اول صبحی به جیب می‌زنه چطوری این اسب زبون بسته‌رو می‌کُشه.
هر چند... چطوری نداره، گلوله‌ست دیگه شلیک می‌شه و بعدش خِلاص. مسافت هم که طولانی نیست بگیم امکان داره تیر خطا بره و به اندازه یه گلوله دیگه باید منتظر بمونیم.
همین که داشتم این خزعبلات‌رو‌ واسه خالی نبودن عریضه می‌نوشتم.
صدای دو گلوله به فاصله چند صدم ثانیه از هم شنیدم...
سکوت مرگباری دشت وسیع ناب‌رو در بر گرفت..
شاعر شعر و حضار همگی به سمت اسب دویدند، تموم کرده بود اما فقط با یه گلوله...
صدای افتادن تن ِ خونی یار ِ سفرکرده‌ی از خدا بی‌خبر، همه‌ی نگاه‌هارو به خودش جلب کرد...

تقدیم به جناب رجبی شاعر توانا و باجنبه‌ی سایت که بهم اجازه این شوخی‌رو دادند...🌹
شعرتون هم خیلی بااحساس و زیباست...
و همش یاد شعر شاعر توانا علیرضا آذر می‌افتم...
چمدان دست تو ترس به چشمان من است
این غم‌انگیزترین حالت غمگین شدن است...

کم‌و‌کاستی داستانکموو ببسید 🙈
در پناه حق...

و راستش را بخواهید، این که نتوانم در مملکتی که حق آزادی بیان در قانون اساسی اش قید شده است، راحت حرف بزنم و شعر ارسال کنم، باعث اصلی دلسردی ام از سایت هاست. با اینستاگرام هم که از اول میانه ی خوبی نداشتم. اما گاهی نیز بی آن که خود بخواهیم درون سیاهچاله ها گیر می افتیم و کلماتی هستند که پاچه ی قلم را می گیرند که یا نیا چراغ خاموش بگرد یا حالا که تشریف فرما شدی، بنویس. که اینجا جای نوشتن است.
سیاهچاله ای به نام: شعر حسام......

آنچه نظم و نثر را از شعر جدا می کند، صنایع و آفرینش های ادبی ست. وگرنه کلام عادی را اگر به زنجیر افاعیل دربیاوری، نامش نظم است نه شعر و اگر از بند بحور آزادس کنی، نامش نثر است نه شعر. به همین جهت ناظم و ناثر جنسی غیر از شاعر دارند. حتا اگر یک هجای کم و زیاد در توزین کارشان نباشد و یا انشایی را کوتاه و بلند بنویسند، نامش شعر نیست. و اگر روزی اختیار محافل ادبی را دست مانا می دادند، تیمی از منتقدان و‌شاعران کاربلد تشکیل می دادم که سطح شعر را تشخیص دهند. تا معلوم شود وقتی بخواهیم به شعر سپید نمره ی کامل بدهیم، افرادی مانند پژمان و حسام قبول خواهند شد و‌ مابقی در انتهای صف با مانا سماق خواهند مکید تا بیشتر یاد بگیرند.


حسام شاعری ست توانمند و خلاق. چرا که می تواند از دم دستی ترین امورات روزمره دست به آفرینش های ادبی بزند. قدیم ها می گفتند: حسام مانند ماه زیباست و نامش را " تشبیه ساده" می گذاشتند. بعد با حذف ارکان فرعی به اختراع بلیغ دست می زدند: " حسام ماه است " حتا گاهی همان مشبه به را می آوردند تا بگویند ماه استعاره از حسام است. و گاه ترکیب " ماه حسام " می ساختند که بگویند از اضافات تشبیهی نیز چیزی بلدیم. اما خود حسام نیازی به این تکنیک ها ندارد. شاعر وقتی بگوید:

با کدام ماهواره
به صورتت سفر کنم
که امشب برنیامدی و تاریکی حکمفرماست

مخاطب بی آن که نامی در میان باشد، خود به کمیت و کیفیت داستان پی خواهد برد.

حالا اول از خودم می پرسم:

آن ماهی که هیچ کس نمی داند یک لیوان آب برایش حکم تمدید چندروزه ی زندگی ست، کیست؟
آن اسب، نام مستعار کدام عاشق شکست خورده است؟
و آن پیراهن .....؟؟؟؟

برای سعدی که کلامش به ظاهر آسان می نمود، اما کسی نیز به سهولت نمی توانست شبیه او بسراید، می گفتند: " حضرت شیخ کارهای اش " سهل ممتنع " است.

ما نیز _ با اندکی حسادت و چشم غره _ می گوییم:

حسام به " سهل ممتنع " در سپید رسیده است.

شما چگونه فکر می کنید؟؟

قربان قلمت حسام جان. به دوستی ات افتخار می کنم


مانا
گنبدکاووس ۲۴ فروردین ۱۴۰۴