مرهم

باز مهمانت شدم آغوش خود را باز کن
سفره دل می گشایم همدلی آغاز کن

زخم بر روحم نشانده عقل بی رحم معاش
خوب من! با مرهم لطف خودت اعجاز کن

سفره روزی مردم  از «تهی سرشار» شد
یک دم  از شب های ظلمت پرده ای را باز کن

جنگ مذهب شد؛ که هرکس خود خدایی می کند
  ای همه بام رهایی ، در دلم پرواز کن

کشتی نوحم شدی؛ ای سایه سار هستی ام
جفت شش را هم خودت در طالعم احراز کن

چون‌به فرداهای روشن بسته ام دل بارها
می شود خاموش ظلمت پس سخن ایجاز کنن