زمانه

صد آه وفسوس از زمانه
کز عشق نمانده یک نشانه
من دست به دامان که باشم
بذر عشق برخاک که پاشم
لیلای جنون من کجا رفت
فرهاد مرا به سر چها رفت
صد بغض شکسته در گلویم
پرکن ساقی خم و سبویم
من زخم هزار ساله دارم
خونین دل در پیاله دارم
عشق چشمه ای بود که یخ زد
باهر ترکش سکوت بشکست
آن چشمه که یخ بست دلم بود
آن شکست هم ساز دلم بود
من خام خیال پرور یدم
برجهالت خویش رسیدم
در خواب وخیال مانده بودم
عقل را زخویش رانده بودم
برفرق بزن تو تیشه فرهاد
شیرین مرد وتو رفتی از یاد