(بهار)گولان

آرامش شاخه ای را بادی پریشان می کند/شاخه ی آشفته دل برگ اش نالان می کند
شمال آید بادهای زلان سرد و سوزانش/بهر وزیدن های آن جنگلی ویران می کند
خانه آباد می شود گر عشق حکمرانی کند/دل ها دلخوش می شوند گر او مهربانی کند
آسمان آبی می شود گر تیرگی رها کند/هوای تلخ ابری را خنده اش بارانی کند
آواز بلبل های مست باغم بهاران می کند/همنشینی با بهار ما را ز یاران می کند
باوان من ای جان من;تبسم لب های من/طلوع صبح زیبایی;رخ ات نمایان می کند
بند چشمان سیه درویشم زندان می کند/با ط گر عمری بود عهد و پیمان می کند
ز درویش پریشان حال دوری ط جان می کند/طعم شیرین وصال ژینم بهاران می کند

(شمال و زلان نام کوردی بادهای فصلی است.باوان به معنی خانه وطنی و جایی که شخص ارامش و امید دارد.ژین یعنی زندگی)#درویش