سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد

غم درون دلم زاد و ولد می کند
هیچ چیز مثل تکثیر در آینه زیبا نیست
جدایی هم اندازه ای دارد
فاصله ها را با جای خالی ات پر می کنم 
این بار فاضل 
بر وزن حافظ می گوید
«شیرینی فراق کم از شور وصل نیست»
دلم یاد گذشته هایی می کند که نمی آیند
آقا کلاهش را بالاتر می گذارد می دزدند
حواست به سطرهای گذشته نیست
این بار یک نفر با محبت کلاه آقا را بر می دارد
تا حالا رخت شادی را بر تن غم دیده ای؟
من اما در حوالی همین کوچه ی پشتی
دیدم شادی را لخت لخت...
فاصله ی غریبی ست دوری و دوستی
روزی هزار بار خودم را ضرب می زنم
از تو صدایی در نمی آید
نان خانه ی ما بی اجازه با 
بچه های همسایه قسمت می شد
تازگی فلسفه ی تقسیم را یاد گرفته ام
مجنون روز به روز آب می شد و
خودش را پشت درخت زندگی پنهان می کرد
لیلی ترگل و ورگل در کوچه ها لِی لِی بازی می کرد
روزگار عجیبی ست 
هر روز پیام همدلی برایت می فرستند 
تا تو را در نان خود شریک کنند! 
روزگار بسیار عجیبی ست 
به انسانیت خود شک می کنم 
آیا من برای خدا شریک قرار داده ام؟ 
پس چرا این همه خدا به گرد نان در طواف ند؟ 
یادم از «گم شدگان لب دریا» می آمد
خدا باخبر ست 
دلم با این همه توله غم چه می کند

 

تقدیم به استاد استکی عزیز