یاس کبود

وای از  مکر سقیفه وای از شرم شهود
وای از  آوار غم بر شانه ی لرزانِ رود

زجرِ تدفینِ پدر در کوچه های بی کسی
روی دوش شب میانِ  نارفیقان حسود

زخم یارِ غار بر گلبرگهای اطلسی
خیس از بارانِ غم  در  انحنای یک قعود

دستهای بسته و شمشیرِ بران ، میخِ در
پا فراتر می گذارد  ناقضِ حد و حدود

شاخه ای زخمی،  به رنگ ارغوان در پشت در
مانده در شرمِ شبانه  شعله ی رقصان ِدود

شعله ی  آتش چه می داند چرا با روی زرد
پشت بر دیوار دارد شاخه ی یاس کبود

می پرد مرغ ِغزل از بام ِ خضرا تا بقیع
وعده ی دیدار در غمنامه های یک سجود