آه از دودمان من بلند می شود

درود رخصت از محضر سید والا مقام استاد احمدی زاده
چند خطی را در مورد شعر جناب استاد مهدی محمدی می خواهم بنویسم امیدوارم که مقبول افتد
وقتی می گوییم بافتار است که نشانه را محدود می کند منظور این است نشانه با کارکرد های بافتاری که در آن قرار می گیرد ،نشانه است
زیرا بافتار مجموعه ای از نشانه های دیگر است وواقعیت نشانه زبان شناختی تنها در صورت کارکرد سایر نشانه ها موجودیت دارد سوسور این ویژگی را ارزش نشانه می نامد
ارزش چیزی است که باعث می شود بخشی که به زبان به صورت صدا در می آیدواقعی ومجسم شود ودر ایجاد معنا برای آن محدودیت ایجاد کند وهمچنین آن را به یک نشانه زبان شناختی تبدیل کند
همچنین سوسور اشاره می کند هر عبارت زبان شناختی ارزش خودرا را ازتفاوتش با سایر عبارت می گیرد
مفهوم ارزش در شعر یکی از بهترین توجیه ها برای دیدن زبان بعنوان یک سیستم ساختاری فراهم آمده است
نشانه زبان شناختی نه تنها به دلیل محتوا آنها بلکه در وهله اول ارتباط متفاوت میان آنها در یک زنجیره گفتاری که جناب محمدی در طول شعر بیان نموده است از بهمن تا خرداد و عمر 53 سال آن ا تخمین زدن است این یک نشانه زبان شناختی است که بعضی دوستان نمی توانند با آن ارتباط برقرار کنند وخیلی برایشان درک وهضم آن سخت است
چون زبان در میان چند توده به صورت بی شکل اندیشه نهادینه شده در بافتار زبان است
اگر ما یک جمله را به زبان بیاوریم خود به خود به توالی آوا مواجه می شویم حتی در کسانی لال هستند نیز توالی آوا وجود دارد در این توالی بصورت یک دال اندیشه رخ خواهد داد
درون یک صدا در همین توالی آوا ثبات پیدا می کند
که جناب سوسور یادآور می شود زبان را می توان با یک برگ کاغذ مقایسه کرد
اندیشه روی آن و صدا پشت آن است نمی توان فقط روی کاغذ رابرید وپشت آن بریده نشود در ساختار زبان وزبان شناختی نمی توان صدا را از اندیشه واندیشه را از صدا جدا کرد
درنتیجه می توانیم ببینیم که زبان در وهله ی اول یک سیستم از تفاوت وتضادهای میان عناصر است طوری که ساختار نشانه زبان شناختی را نتیجه یک برش در جریان صدا وافکار است
خوب با اینحال می شود شعر جناب محمدی را خواند ولی از آن صدا وآوایی نشنید می شود آن را خواند ولی ندیشه پشت آن مخفی نباشد
می شود هر طور که دلت بخواهد آن را بخوانی ولی چیزی شبیه اندیشه در ذهنت خطور نکند پس ایننجا ما با اندیشه ای روبرو هستیم که زبان شعر را متحول کرده است
ارتباط جریان دال را اندیشه وار به هم پیوند می دهد
اعداد در شعر جریان پیدا می کنند واین خود نشانه آوایی زبان در دستگاه دال ها ست که مفهوم اصلی را به نقطه عطف خود می رساند مابقی تحلیل شعررا به پای دوستان
باشد که مقبول افتد
با احترام محمدرضا آزادبخت