آدم

سلام و عرض ادب

خداراشکرررر که سلامت هستید

شعر دلپسند و خوبی است
در وزن زیبای مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
بحر آهنگین مجتثّ مثمّن مخبون محذوف
با واژه گزینی عالی و گسترده اندیش
و تلمیحاتِ مهارت‌بیان به‌برخی وقایع ِ تاریخی


البته تا جایی که یادم هست کمان و تعیینِ مرز ایران و توران مربوط به آرش کمانگیر اسطوره ی تیراندازی ایران است نه بابک ؛ زیرا که قیام بابک در زمان عبّاسیان بود و فاصله ی زمانی بسیاری با داستان آرش دارد . اتابک هم از دو کلمه تورکی ( آتا+ بویوک = پدربزرگ / بزرگ خاندان ) مشتق شده است .


چند نکته‌ی ساختاری نیز به نظرم می رسد :


- کلماتی مثل : پُر / غم و غصّه / حسرت / نشان/ همیشه ، بیش از حد در ابیات آمده اند و باعث تکراری شدن مضمون آن ها گردیده است .


- اصطلاح ( پُر از مهری از باران )
درست بیان نشده است .
به دو دلیل :

- واژه ی مهری همراه یای نکره با کلمه ی پُر .

- دوبار آوردنِ حرف تخفیف ( از) .


- دربیت آخر نیز واژگانِ غم و اندوه
با قافیه‌ی تبر ارتباط معنایی چندانی ندارد .


لذا با اجازه من این‌گونه می خوانم شعر قشنگ
اما غمگین شما را :


دوباره در غمِ دنیا چه خسته بود، آدم
به سوگِ ثانیه هایش نشسته بود ، آدم

به‌پایِ دلهُره هایِ نگفته جان می داد
دوباره میوه یِ ممنوعه (بر دهان ) می‌داد

همیشه ( دغدغه‌ی سردِ ) سربداران داشت
شکوفه‌های پُر از شوقِ ( نوبهاران ) داشت

نخفته بود و به چشمان خود جفا می‌کرد
به گریه های ( شبِ قدر ) اکتفا می کرد

کدام تیر ، نشان از کمان ِ بابک داشت
خبر زِ قصّه ی وارونه ی اتابک داشت

مراد ، کهنه ترین شرمسار دوران است
همان که بختِ بلندش سیاه و بی جان است

( هماره ) حسرتِ ماندن به قلبِ آدم بود
بگو که ( محنتِ) دنیای ِ ما دمادم بود

تو بذلی از ( شررِ ضربه ها ) ، خبر داری
گِلایه هایِ فراوانی از تبر داری .

#شهرام_بذلی


لطفاً ببخشید که سریع و خلاصه نوشتم.
بااحترام و ارادت و اجازه‌ از خودتان و جمیعِ بزرگان
تیک نقد می زنم .


در پناه امن الهی
شاد و سلامت و تندرست و سربلند بمانید