اطلس

دردو غمو سیاهی در قلب خانه دارد.
بر دیده ی ضریرم اشک شبانه دارد.

صد قصه ما شنیدیم از زجر دور گردون
اینک به چشم دیدیم صد تازیانه دارد.

ما در فراق و وصلیم چون عهد خود ببستیم
زین عهد خونی ما  سر صد ترانه  دارد..

زان دانه ی الهی صد دار پر ثمر  شد.
عشق است قصه ما صد ها فسانه دارد.

در راه پر شر و رنج زخمی به قلب مانده
از زخم مهلک ما دل صد بهانه دارد.

این آسمان تیره باران غم به ما شد
این حزن بی نهایت تا مرگ کرانه دارد

دل گر چه تو سیاهی غرقی تو در تباهی
هر تکه تکه ی تو از عشق نشانه دارد

خامی که در ره عشق قرعه به رزم انداخت
پیریست هم چو اطلس ،دنیا به شانه دارد.