ای عشق

‍ ای عشق
ای سرمای تنم پناهنده ی
هرم آغوشت۔

خورشید بی غروب !
در  بیکران هفت آسمان پنهان است
چهره روشنت
ای تن سپرده به شلاق سیاه روزگار
کبود ، تار و افسرده۔
همیشه جاری  در دل  تمام
رودهایی 
که به دریا می رسند!
این روزها
کور گرهی است
پود دلت را به تار نگاهم
خیال خوش روزهای از دست رفته !
در قلب  کدام آینه  پنهانی
ای-آینه از حضورت  پاکیزه
ای  افسانه ی افسونگری
علاج درد و دوای دل  
لیلی
شب های دراز
پیوستگی تار به تار
خرمن مو


چرا سکوت ؟


ای عشق!

کبوتر پرخسته از پرواز
در فرجام های تلخ !

فانوس مه گرفته به راه
اقیانوس اقیانوس  سرگردانی
ای اسیر تمام  نبردهای
در خود جنگیده !
چه سوت و کوری
در زندان خیال مرده به دیوار بی قاب  تنهایی
و چونان مدفونی  ارگ به ارگ ویرانه های بم را ۔


ای عشق !
کدامین راهزن به یغما برد 
قافله کاروان  گیسوی تورا ؟
کدام تبر به ستیز آمد
ریشه ارغوانت را ؟
در فراسوی جدال  در خود خاموشی
به وسعت بیکرانی اندوه ‌۔


ماه نیست
شب است و ظلمت
کدامین پلنگ خط کشید  بر  روشنی حضورت ؟
خشکیده دریای چشمانت
در کویر تف دیده قامت من ۔
کدام موج آشفته  به صخره ی بی قراری ات زد ؟
کدام نانجیب تازیانه زد بر گرده اسبت؟
و کی بی تابانه  مویه کردی بر قبری بی مرده ؟
کجا بختک آوار شد بر تن  دلخوشیهایت؟
و کدامین ناپاک
ساغر امیدت را ربود  ؟
ای حافظ بر دل و جان
قلبت پر از گریه است 
بسان کودکی بی پناه
و میخندی بر   آن ...

باران بر چهره
چرا بیدار نمیشوی
چه سردی  در تمنای بودن
شبنم بر بلندای برگ   اقاقی

راز نگاهی در انتهای بی کسی ها 
و امتداد بودن ها
و زوال آینه   و زوزه  باد

چه غریبانه  تلخی
ای عشق !



قلم و صدا - لیلی احمدی ❤️✍🎙
۳۱ مرداد  ماه  ۱۴۰۳

ساعت ده شب