گهی زین به پشت و گهی پشت به زین

جَهانی دیدِه اَم با چِشمْ ؛ کَز آن نالان و گریانمْ
تَمامِ اَسب ها دیدندْ ؛ کِه زینی پُشتِ سَر دارمْ
به سختی راه ها رَفتمْ ؛ کِه گَنجی را بِدَست آرمْ
ولی اَفسوس گَنج عُمر اَستْ ؛ هَمان را هَم هَدَر دادمْ
بِه ناگَه آسمان چَرخیدْ ؛ فَلک را هَم بِدست آرمْ
به پُشتِ زین بِنشینمْ ؛ جَهانی را به رَزم آرمْ
هَم اَکنون آسمان زیباست ؛ هَم اَکنون این جهان زیباست
مَن اَز آغاز آگاهم ؛ جَهانی را بِدَست آرمْ