افسانه های هستی

درود. پنجره این شعر را که دیدم، دو پا داشتم دو پا هم قرض گرفتم دویدم اینجا😁
قبلا دیده بودم از کلمات دشوار در شعر استفاده کرده بودید اما این مورد زیاد تر از بقیه است. اینکه چرا مثلا به جای طراوت از نداوت استفاده کرده اید جای تامل دارد. شباهت تلفظی این کلمات مهجور با کلمات دیگر ناگاه به ذهنم هجوم می آورد (شباهت تنفیض با تنفیس مثلا؛ یا «نداوت» با «ندامت»). خصوصا این ظن وقتی تقویت می شود که میبینم به جای «حلول» از «هلول» استفاده کرده اید که شاید نشانه ای باشد که: دارم یکسری کد گذاری در شعر انجام میدهم (با چند دقیقه بررسی نمشود با اطمینان گفت اما من مظنونم). همچنین استفاده از این کلمات کارکرد موسیقیایی و صوتی در واج آرایی هم داشته است.
درباره مستطیل اعصار...با توجه به مصراع بعد ممکن است منظور «تلویزیون» یا هم خانواده هایش (مانیتور، گوشی تبلت و...) باشند که بیش از پیش پوچی و بیهودگی عالم را با اخبار مکرر به ذهن متبادر می کنند.
بند سوم...در واقع «ضد اسطوره» است. ما برخلاف پیشینیان در عصر «ضد اسطوره ها» و خرد شدن آن ها زندگی میکنیم. قبلا سلبریتی ها انقدر جلوی چشم مردم نبودند و شخصیت هایی رویای محسوب میشدند اما ما در عصر خرد شدن آن تصاویر و الگوهای ایده آل زندگی می کنیم. در عصر ما عصای ما موسی داخل آب می رود ولی دریایی شکافته نمیشود. حواریون هم دیگر انجیل مسیح را گسترش نمی دهند و «قید قضیه را میزنند» و همراه با مسیح عروج میکنند و میگویند: خااااعععععک عالم...😁
ظهور مهدی از مانیل اوج طنز است؛ اگر عزیزان با تاریخ اسلام آشنایی داشته باشند می دانند که ما اقلا از اوایل قرن دوم هجری (شاید حتی اواخر قرن اول) تا دوران متاخر مدعیان مهدویت را داشته ایم. لااقل اولین موارد از جغرافیای حجاز بوده اند (مانند محمد بن عبدالله بن حسن مثنی- مشهور به نفس زکیه - که البته احتمالا خودش ادعایی نداشته ولی دعا میکرده خدا او را ناجی امت از دست عباسیان قرار دهد و در نهایت هم به دست لشکریان منصور به شهادت رسید؛ او از ائمه شیعیان زیدی ست). اما هر چه زمان می گذرد تراکم این مهدی های «ناموعود» در آفریقا و دیگر نقاط جهان بیشتر میشود. البته باید دانست بزرگترین شخصیت های تاریخ گاهی از نقاطی ظهور کرده اند که گمان آن ها نمیرفته (شاید مهمترین آن پیامبر اسلام باشد که به قول حگی نبی «امت ها را لرزاند» در حالی که به قول مزامیر داوود «سنگ رها شده ای» بود که هیچ کس فکرش را نمی کرد روزی «سنگ اصلی بنا» شود). اما اسطوره ها برای شکل گیری نیاز به زمان دارند... عصر ما انقدر سریع و فضول و دقیق است که فرصت ایجاد اسطوره را نمی دهد.
حالا بگذارید درباره چند مصراع به شکل خاص صحبت کنم:
هلول ماه می در چشمه چشمانت
رد اشکی افتاده بر بندر چل میخ
اینجا ظاهرا اشاره شاعر به پدیده «مد» در ساحل هنگام شب و برخاستن ماه است که دلیل آن نیروی کششی tidal ماه می باشد. شاعر دراینجا اشک ریختن چشم را به «مد دریا»ی چشم تشبیه کرده که مضمونیست بس زیبا و شایسته «دزدیده شدن» توسط شعرای دیگر😁
کلی حرف دیگر هم دارم ولی راستش وقت تنگ است و نمی توانم بنویسم.
فکر میکنم یک مقدار قافیه ها در بند اول ممکن است مصنوعی به نظر برسد (نمیگویم اینطور است...میگویم اینطوری ممکن است به نظر برسد).
راستی در بند اول مصراع اول حرف «س» به خوبی سکوت را القا می کند (سسسسسسسسسسس🤫🤫🤫🤫🤫) و احتمالا یکی از اهداف شاعر از ایجاد واج آرایی سین ایجاد این فضا بوده.
در باب «دشنه گذر کرده از چشمان هیز تاریخ...»
این مصراع شاید یکی از بهترین مصراع های این شعر باشد. «چشمان هیز تاریخ» چشمانی بسیار دقیق و بی رحم و فرصت طلب؛ همین چشم هیز تاریخ در عصر ما نمی گذارند اسطوره ها شکل بگیرند! البته...تنها عامل این نیست اما قطعا یکی از عوامل همین است.
من در این شعر ضعف هایی در انسجام میبینم امممممااااا ممکن است به جهت عدم دقت من باشد. شاعر قطعا قصدش ایجاد پازل بوده و من هم عجله ای ندارم که بفهمم.
صفحه را هم سبز می کنم (راستش زورم آمد این همه نوشتم و کسی نخواند😂😂😂😂😂).