دو شعر

"دشتهای سوسن"

من دشتهای سوسن و باران، برادرم
او  یاس صورتیست، همانند مادرم
با هر قلم نهال بهاریست غرق باد
با واژه ها، نواخته،  اقصای پیکرم
دور از منست و باز، به دستهاش مومنم
طعم مقدسی است به اوقات دفترم
قلبش سپید و مَحرم و آیینه گون و زر
جانش بلند و شرابه ی او، جام باورم
هر جا رود، روانه شوم تا طلوع او
با من  بمان، برادر من!، نام دیگرم!

» مشقی بر غزل زیبای جناب استاد بهمنی معزز، تقدیم به ایشان با مهر بسیار«
 

♡♡♡♡♡♡♡♡

 

"نماز آهو"

من
نماز  آهو خواندم وُ تو را فراموش نکردم،
و به غازهای مهاجر سپردم باز
به منقار شیرین تنهایی ات
بوسه بی افشانند
.
.
.
تو ستاک نیلوفری!
به بستر اثیری یک عطر
که از عبور نسیم خزان نمی ترسد
آه،،،
که لبان منبسط اشک
به گوشواره های ترنم
سرودها می خواند: 
سیاهْ من
سفیدْ تو!
شاه تو!
نگار من
.
.
.

من به دنج شبانه،
به قرنهای هماره
به مهر دوباره
به سکوت گرم رگان ات،
خورشید می ریزم
و فکر می کنم
هر صبح
تمام مردان، مهربان هستند.