آینه

شنیدم پشتتُ کردی به دیوار
به دنیایی که آینه راز می‌گه
منم تا غصه‌هام و قصه کردم
پرنده بال‌شو پرواز می‌ده
سرم از کوچه پُر می‌شه قناری
صدای ناله‌هاش و توبه کرده
یه بن‌بست و یه ویرونه‌ است خونه
درخت ارغوانم دارِ درده
به هر بعضی رسیدم منفجر شد
دلم آغوشِ تعمیدِ دوباره است
فراموشت نشه اینی که داری
فراموشی یه بغضِ بی‌اراده است
غلط کردم شبیه مرگ باشم
چقد سخته رسیدن با ندیدن
تو تن می‌دی به فردایی که مُردی
امیدِ آخرت تنها دویدن

علی رفیعی وردنجانی