نگین

یجاهایی میون زندگیم اندوهُ درده
نمیدونی که دنیا با دلم‌چکارا کرده
بچگیام قشنگ بودش اما یهو پیچید بهم
تو اوج روزای قشنگ حسی نبود توی دلم
روشنیا رفته بودن یه تاریکی شروع شدش
واسه منه خسته چرا این همه درد شروع شدش
تو اوج بی پناهیام رفتم تو دل سختیام
با تنهایی رفیق شدم شدش پناه اون شبام
ریشهٕ یه حس جدید جوونه زد توی دلم
یه عشق ناب و پنهونی پیدا شده توی سرم
یه چیزارو‌نمیشه‌گفت فقط شده بغض تو‌گلوم
یه اشک سرد  رو‌گونه هام میگه شده عمرم حروم
میکُشمش حس دلُ تو تنهاییم توی سرم
ولی همش بهم میگه من همیشه منتظرم
قوی شدم مثه یه کوه یه سنگِ سختِ پر شکوه
منم همون آدمی که ساخته خودش رو بی شروع