چه بی مقدمه بود

بی مقدمه بود

چه بی مقدمه گفتی دگر نمی مانم
ومی روم...به هوای  سفرنمی مانم

دلم به سمت همان کوچه راه، راهی شد
چه ساده گفتی وچه مختصرنمی مانم

هزار قاصدک آمد ولی تو گفتی باز
برای  قاصدک ِدربه در  نمی مانم

تمام کوچه پر ازحس ِسرد دلتنگی ست
وحس ِرفتن و تاکید ِ در نمی مانم...

نه، شب بهانه ی ماندن نشد، وتو گفتی
در انتظار ِ طلوع ِ سحر  نمی مانم

درخت ِ سر به هوای همیشه مغرورم
که می روم ،به هوای تبر نمی مانم

میان ِ برزخ ماندن ورفتنم این بار
درانتظار ِغم ِ بال وپر نمی مانم

خطوط درهم و رَدّی  که توبرجا ماند
وسایه ای که دراین رهگذر نمی ماند

تو بی مقدمه رفتی و مانده ام ...باخود
تو روح ِ شعر ِ مراهم  ببر  ،نمی مانم