زبان اندام واژه ها

تا سیاه مشقم سپید شود؛
واژه ها را آب می کشم
از صافی عبورشان می دهم
تا تصویر حرف ها شفاف تر شود
در متنی  نیمه روشن شناورم
ذهنم را شستشو می دهم
و
خودم  را به باغ واژگان دعوت می کنم
به تک تک واژه ها سلام می کنم
زبان ِاندام واژه ها را خوب  می شناسم
خیالاتم را شسته رُفته می کنم
تا
شعرم اتوکشیده پای بگذارد به صفحه دلم
ابتدا حرفم نمی آید
رفته رفته سیل زبان جاری می شود
واژه ها را الک می کنم
از ممیزی بیزارم
گاهی از کوچه یا خانه همسایه واژه ها می ریزند بین کلامم
دوباره باید واژه ها را وزن کنم
و آنهایی را که بوی قرمه سبزی می دهند از نو بشویم
حتی لازم است خطوط قرمز را از زیر پای واژهها پاک کنم
دفتر بی خطم ،خط و ربطش معلوم نیست
و
دوخطی ها مرزشان
و شاید سقوط کلام
و
بعد از آن
دیگر هیچ!!
کلامم امتداد می یابد در واژه ای که مثل سابق نیست
سابق هر واژه ای جایگاهی داشت
حتی حروف اضافه