از سنخ نور

از سنخ نور
سرابی در بیابان مانده درگِل !
چه بی احساس وادادی تو ای دل
مزامیر صبوحی  دست کاهل
پرنده تر ز عنقا کیست کامل
هوای مرغ آمین دارد این دل
که بی حاجت نباشد هیچ مشکل
شبی خاموش با اخترنشینی؛
چو عقل سرخ می تابی به محفل 
ترا تشکیک خاصی* شد منوّر
شتابان  حول محور بود حاصل
به " اشراقی" و هم آن"  نور  باقی"
تجسّم داده آدم چون  هیاکل
چو  عالم در وجودش نور ساطع
مشکک کرده برهان و دلائل
به راه معرفت می غیژ و می رو
که در راهش نباشد هیچ حائل
شعاع معرفت  در دل بتابد؛
دگر در گِل نماند مرغ عاقل