آغوشِ تلخی‌ها

تو را باید کمی احساس می‌کردم در آغوشم
چه سیلی‌های سنگینی غمت خوابانده بر گوشم

حضورت را گرفتی از شبِ پر شورِ این شاعر
شبی در سوگِ دیدارت لباسِ مرگ می‌پوشم

تو وقتی دور می‌گردی ز من ای زندگی جانم
تپش‌هایش به پایان می‌رسد این قلبِ مدهوشم

کجایی عشقِ شیرینم که در آغوشِ تلخی‌ها
به یادِ قندِ لب‌هایت پیاپی چای می‌نوشم

تو را تا عمر دارم می‌نویسم در غزل‌هایم
نخواهی شد فراموشم، نخواهی شد فراموشم


شاعر: مهدی ملکی الف