یک پیک رباعی

رباعیات زیبای شما را خواندم و فیض بردم.چند نکته هست که باید اشاره کنم. دربارهٔ رباعی اول، بیت اول «تو عشق دلت را به من ابراز کنی...یک فصل پر از محبت آغاز کنی»، اگر به جای «تو» در آغاز مصراع اول «گر» بگذاریم به نظرتان بهتر نمی‌شود؛ نه تنها حضور ضمیر «تو» در شعر ضروری نیست، بلکه «گر» می‌تواند جمله را شرطی و رساتر کند: «گر عشق دلت را به من ابراز کنی...یک فصل پر از محبت آغاز کنی». در مصراع دوم بیت دوم همین رباعی یعنی «با من،تو سر صحبت را باز کنی؟» بعد از واژهٔ صحبت یک سکتهٔ وزنی هست که ناشی از کمبود یک هجای کوتاه برای کامل شدن وزن است و یک مقدار موسیقی شعر را تضعیف کرده. مثلا اگر بگویید «با من، تو سرِ صحبتِ خود باز کنی» درست می‌شود یا چیزی مانند این. در رباعی دوم مصراع سوم مشکلی نیست اما اگر جمله فعل داشته باشد (مثل فعل هست) هم شعر رساتر می‌شود و هم واج‌آرایی «ت» و «س» موسیقی کلام را بهبود می‌بخشد مثلا «هر چند که صدها سَرِنخ دستش هست».
جسارت مرا ببخشید چرا که هدفم ارتقای معنوی و موسیقیایی شعر شما بود❤️❤️❤️