سیمای یار

کشیده زلفِ کمندت، سپیده را، بر دار
به رقص آمده در عرشِ دیده ات، اقمار

به پیشِ مردمِ چشمت، خجل، مرکب ها
نشسته در شبِ شعرش، ستاره ها، دوار

به صدرِ آن فلکِ پر ستاره ی چشمت،
به رسمِ هندسه ی حسن، بوسه ی پرگار

کمان زده به ظرافت، حریرِ یک گلشن
شبیهِ قوسِ کمانِ سحابیِ جبار

شکوهِ شیوه ی شیرینِ طرحِ لبخندت
ز پشت بسته همی، دستِ گلشن و ازهار

دچار کرده سیاهچاله های لپ هایت
مرا به خواهشِ گل بوسه های آتشبار

درونِ پودِ خیالم تنیده ای، با مهر
درونِ نقشِ نگارینِ شوق، با تکرار

درونِ سرخیِ آوند گونِ رگ هایم
ز دیده تا سرِ انگشت، مثل یک طومار

برای از تو نوشتن، غزل، نه! کافی نیست!
به وصفِ حسنِ جمالت، سخن بود بسیار

اگر به آخرِ شعرم رسیده ام، دریاب
به تنگ آمده از کثرتِ سخن، خودکار...!

 

مهدیس رحمانی