در دفتر سیاه غزل‌های بی‌کسی

 

 

 

بنام خدا
در دفتر سیاه غزل‌های بی‌کسی
تصویر می‌شود دل و دریای بی‌کسی
سیمای دوست صورت خورشید می‌شود
در چشمهای خستۀ سیمای بی‌کسی
دنیا به چشم بی‌کس تنها چگونه است
خاکستری است جلوۀ دنیای بی‌کسی
فردای بی‌کسان به کجا می‌خورد گره
جایی که مانده است به فردای بی‌کسی
دارد همیشه بی‌کس تنها عریضه‌ای
تا می‌رسد به دوست تمنای بی‌کسی
تنها خدا است هم‌دم تنهای بی‌کسان
تنهایی است هم‌سر تنهای بی‌کسی
مأوای بی‌کسان بچشان طعم نور را
بر چشمهای خیره ز معنای بی‌کسی
جانم به لب رسید و ندیدم طلوع را
دفتر سیاه شد ز غزل‌های بی‌کسی
کوچکتان محمد ساکی