زندگی

دنیا به من آموخت همه تجربه هایش
با این همه غم بود و دل خون بهایش

افسوس، دل من که این رهگذر پیر
سوغات به جز درد نیاورد برایش؟

سرخورده چو پیری که به دنبال جوانیست
یا آدم کوری که به دنبال عصایش !

از ما نشنید هیچ جوابی به جز "آه"
ماندم دگر چیست چنین چون چرایش؟

لعنت بر این چرخ پلید و به جهان و
آن شب که گذاشت سنگ نخستینِ بنایش

دنیا خفقان است و میان همه اندوه
آخر بگریزیم به کدام صحن و سرایش؟

صد سال اگر زندگی آباد بماند
هرگز نیرزد به یک لحظه بلایش!

 

حسین وصال پور