تو

به نام او که برای هر کس معنایی دارد...
به قول شفیعی کدکنی، هنر چیزی جز فرم نیست.تناسبی یک پارچه در تن یک کل.آنچه که مرکز همه‌ی ارتباطات و قلب شعر نامیده‌اند. چراکه در هم آمیزنده‌ی موسیقی و نحو و تکنیک و ترفندی است که شاعر به کار می‌برد.از این رو حائز اهمیت بسیاری است.برای همین در اینجا و به بهانه ی این شعر مختصری به واگویی آن می‌پردازیم.
اینکه از واژگان همیشه انتظار معنای کلیشه ای از پیش تعیین شده و متداول داشته باشیم خسرانی است بر تن شعر،چراکه فرصت درهم شکستن زبان محور را و درهم آمیختن‌های نو و ساختارشکنانه را از ما می‌گیرد.منظورم این است که یکی از مؤلفه‌های زبان شعر،بازهای زبانی است.در این قاعده یک فرمول مشخص نیست که بر تمام شعرها تعمیم بدهیم؛ حتی شاعری ممکن است از این شعر به شعر بعدیش از بازی های زبان خاص با قواعد خاص بهره بگیرد مثلا گاهی ولوم موسیقی و طنینی که در واژگان است شاخص می‌شوند گاهی نه نحوه ی چینش نحوی واژگان و ...
وقتی شاعر در اینجا می‌خواهد از شکوهی پرده بردارد دست به دامان المانی شناخته شده به نام کعبه میزند ولی در آن نمی‌ماند.مکعب به مکعب کعبه‌ای دیگر می‌سازد که شوق آن کعبه‌ی کلیشه‌ای را از مخاطب می‌گیرد تا کعبه‌ای جانانه نه مکعبی خشک و خالی از سنگ را به مخاطب القا کند.

تو واقعی ترین تجسم خیال منی
ای شکوه ناپیدای من
مکعب به مکعب کعبه عشق منی
من به تو هرگز خیال کعبه را نگشودم
در این قسمت و در کل شعر به استثنای بعضی از قسمت ها بازیهای زبانی رو به سوی معنای متکثر گذاشته و لذت کشف را برای مخاطب جا گذاشته یعنی شما می‌توانید برای این قسمت چند تفسیر هرمنوتیک خواننده محور در نظر بگیرد و به دنبال یک معنا نباشید.مثلا اگر من بگویم معنای این قسمت این است که شاعر عشقش را به تبخالی تشبیه کرده که دوست ندارد دست از سر او بردارد... شاید برای برای دیگری جذاب نباشد ولی احتمال درست بودنش را هم رد نمی‌کند.همچنین می‌توان به معناهای دیگری چون انعکاس عشق در نیستی،در تداعی معنای دوستی خاله خرسه(خال به خال خانه به خانه خاله خرس من شو)در تمام ابعاد آن دید.و می‌توان در تکمیل تصویری که معکب به معکب از عشق واقعی در بالا ارائه داده آن را در نظر گرفت...گفتم در این جا همه ی بایدها به شاید تبدیل شده‌اند و این به جذابیت کشف افزوده است.
چیز دیگری که در اینجا در مبحث فرم می‌توان به آن اشاره کرد تداعی لفظی است یعنی رابطه‌ی علت و معلولی سطرها گاه کمرنگ شده و تحت تاثیر تداعی لفظی قرار می‌گیرند بدین معنا که سطرها گاه در رابطه‌ی دال به دال قرار می‌گیرند نه لزوما‌ تکمیل معنا...
باز در همین پاراگراف می‌توان به شکل دیگری از فرم برای تشکیل معنا نگاهی انداخت و آن هم معناسازی با تکرار واج‌هاست که برای بازسازی خیال یا بهتر است بگویم برای هم نوایی با خیال به ساخت واژه هایی با تکرار واج خ و بازی با کلمات هستیم که علاوه بر بار موسیقایی درونی در تکمیل معنا نیز دخیل‌اند.
خیال را در تب خال لب ترک خورده خود دیده ام
برگرد دوباره ترک بزن لب های مرا
خال به خال خانه به خانه خاله خرس من شو
دیوار را شبیه لبهای ترک خورده ،ترک بزن
خواب را در چشمم ترک بزن
ای بابا بی خیال من مشو
بیخیال تر از من همراه خال به خال تب خال من شو
با وجود آنکه خواننده حدس هایی زده است که بله شاعر کم و بیش از عشق سخن می‌گوید ولی چون خود عشق سیال است و در ظرفی فقط نمی‌گنجد به مثال‌های فانتزی و گسسته نمایی به جای وحدت ارگانیک روی آورده است و صدای دیگری از عشق را طنین انداز می‌کند و به نوعی سعی کرده با رویکردی نمادگرایانه بافتی چند صدایی ایجاد کند.و این عشق را در چشم شبی ‌بییند که برای مورچه‌ای که سوسکی حقش را خورده می‌گرید...
در این جا بیش از هر چیز تصویرهای زبانی تلاشی ناکام در رسیدن به مقصود را به نمایش می‌گذارند.اما شب کیست؟چرا تا به آن اندازه برای مورچه‌ای گریان است؟مورچه چه نسبتی می‌تواند با شب داشته باشد؟ سوسک که حقی را پامال کرده در دنیای واقعی نماد چه کسانی است؟!آیا فرصت طلب‌ها منظور است؟! آیا ساختار ناعادلانه ی روزگار منظور است که افتادن یکی شوق و برخواستن دیگری را در پی دارد ؟و این همان فرم نابیان گرایی است که عرض کردم که نمی‌توان به قطعیت برآن معنای روشنی ساخت. و در پایان هم همان ترکیب سازی‌های آشنای این شعر برای پیوست اول و آخر شعر به هم .
شب لب بام برای یک مورچه گریست
دانه افتاده از شب را دوباره سوسک ها دزدیدند
آهای سوسک دزد بر گردان مورچه می گرید
برگردان شب تقاصش را پس خواهد گرفت
اولین کونا باجه ییک مورچه نیستی
اولین خیال یک روزنه را بر هم بزن
برگرد شب را از گریستن متوقف کن
هر چند آغوشی پراز آشوب باشد
آشوب شب به شب لب به لب تب خواهد کرد
برای خال های برداشته شده ی خیال
در نتیجه گیری کلی، می‌توان گفت: زبان حامل پیام واحد و اقتدار گرایانه‌ نیست و به مرکز استوار یک حقیقت ثابت و یک کانون جاذبه پایبندی نشان نداده است واحتمالات جای قطعیت را گرفته، گسسته نمایی در سرتاسر شعر حاکم است.اما از آرایه‌های ادبی تشبیه و استعاره و مجازو...به خوبی بهره برده است و برای ساخت تعابیر نسبتا تازه چون شب لب بام ،خال خیال،خیال روزنه،دانه ی افتاده از شب و... تلاش نموده است.شعر می‌توانست کوتاهتر باشد و موسیقی درونی و طبیعی نیز با وجود آنکه در بعضی از سطرها به وضوح حضور داشت و لی این رقص واژه ها را در کلیت متن نمی‌توان دنبال کرد...
ببخشید اگر طولانی شد ...
برای همه ی عزیزان عشق و فقط عشق را می‌خواهم ....