باران

درود برشما بانو آوای عزیزم
بسیارزیباست

درود بر بانو صیاد ارجمند..
زیبااااست..

با سلام
مانند همیشه بردلم می نشیند
شعری گرامی
درود درود درود

درودتان استاد بانو صیاد گرانمهر🎉🌲🤞🪴🪴☄️🌸
بسیار زیبا،دلنشین،دلکش،فنی،افرینها بزرگوار،شاعرانگیتان مستدام،زنده باشید به مهر🤞💐🌹🥀🌺🌷🌷🌸💮💮💐💐💐💐🌻🌼🍂🍁🍁🍂🌾🌱🌿🌿🍃☘️🍀🪴🌵🌳🌳🌲🌲👏👏👏🙏🙏🤞🌻🤞🌻🌻🤞🤞🤞

درودها بر بانوی ناب.بسیار زیبا بود
واژه واژه ناب ناب

درودتان بانوی گرانمایه
زیباست، توصیف باران، برای ما مردمان شمال، باران، معنای بسیار بسیار پرخاطره و مفهومی دارد

درود بانو صیاد
زیباست و شور انگیز

چشم های زبده باران می شوند
وگاهی فریب در جیب رهگذری!
چه پایان جالبی داشت. کلا برای درک این شعرها صرفا نباید ارتباط های معنایی و نشانه ها را درک کرد بلکه باید جهان آنها را کشف کرد...کار سختی است اما کشف آن هیجان انگیز است...
البته پل‌هایی میان جهان شعری شما و جهان عادی من و امثال من هست، اما این پل ها از مو هم نازک ترند

درود جناب صادقی هوش شما ستودنی یت
سپاس از حضوربی دریغ سبز تان

عرض درود به خدمت خانم صیاد. راستش من ابدا در قد و قواره نقد شعر سپید آن هم در سبکی که خانم صیاد پیرو آن است نیستم اما بنابه دلایلی صمیم گرفتم دلنوشته‌ای را بنویسم و دریافت‌هایی که ذهن ضعیفم از این متن داشت را عنوان کنم.
جدای از آشنایی‌زدایی‌های زبانی و مضمونی شعر (مثل اینکه «پنجره‌ها» «دست‌های کسی» را «به سمت کوچه‌ها» تکان بدهند) دوست دارم به مسئله‌ای در این شعر اشاره کنم که جرقه سرودن شعری سپید را در من زد.
پس بیان می‌کنم...آنچه می‌گویم آن شعر نیست اما بی ارتباط هم نیست...


زمین خدای خود را دارد و آسمان خدای خود را! خاک مقهور اراده خدای زمین است و ابر مقهور اراده خدای آسمان؛ اما باران شورشی است علیه این دو خدا: باران سدشکن است! باران آسمان را به زمین پیوند می‌دهد و نماد شورش و بی‌قیدی و آزادی از بند زمین و آسمان است. نماد پیوند است‌...اصلا این بخشی از فلسفهٔ باران است. باران، ایثارگر است: هر چه دارد را به پای خاک میریزد...خاکی که مقهور زمین است و جز پچ پچ های ساکت آزادی در آن پویشی نیست. اما هلا! واحیرتا! وقتی باران از بند آسمان می‌گریزد و به زمین می‌زند، خاک پویا می‌شود نه تنها تحفهٔ آسمان را در آغوش می‌گیرد بلکه ضربات باران غبار خاک را هم بلند می‌کند و خاک هم پویا می‌شود و به آسمان برمی‌خیزد.
باران با همه دمخور است؛ باران شعر «رهگذران» را بر لب دارد (همان ها که گاهی فریب‌هایی در جیبشان دارند که بدل باران است).
باران از دریا می‌آید...چرخه آب! دریایی ساکن و تنها- سکون یعنی حصر یعنی قید یعنی هر چه غیر آزادی و پویایی- به راستی عظمت دریا از رونق تنهایی کدام الههٔ دریایی است؟
آفتاب می‌تابد...آب آسمان را به واسطهٔ چشمهٔ خورشید ملاقات می‌کند...شورش می‌کند...بخار می‌شود...ابر می‌شود...اما قبلا در بند دریای پایین بود و الان در بند دریای معلق سماوات... اما باز شورش می‌کند و باران می‌شود و به خاک می‌رسد و طعم آزادی را به خاک هم می‌چشاند.
این فلسفهٔ باران است...
حالا یک زن و شوهر هستند...مادری و پدری...مادری - زنی پر خشم که همان «اندیشهٔ مستقل» است - و پدری مظلوم که مومن به ایمانی از جنس فلسفهٔ باران بود (پارادوکس: ایمان از فلسفه؟). حاصل ازدواج این دو فرزندی‌ست - ناخوداگاه - که از کشاکش خشم زن - اندیشه مستقل - با ایمان فلسفهٔ باران که خشم زن منزجرش می‌کند.
اندیشهٔ مستقل...آزاد اندیشی...اصلا مگر اندیشه‌ی مستقل هم وجود دارد؟! هیچ اندیشه‌ای مستقل نیست...فقط باران است که مستقل است چون باران ورای اندیشه است...باران رقص است...و باران شورش است...نه شورش از سر کبر نه از سر ظلم...بلکه از سر شوق
اندیشه‌ات جایی رود...وانگه تو را آنجا کِشد
ز اندیشه بُگذر...چون قضا: پیشانه شو پیشانه شو...

ببخشید مرا. من عقلانی به شعر شما نگاه نمی‌کنم صرفا دنیای خودم را با کلام شما خلق می‌کنم...مگر رسالت شعر غیر از این است؟
و این را همه اضافه کنم که یک دنیا نیست...خیلی هست...هر کدام به وسعت اقیانوس