پریشان

چشم من هر چند در روی تو پنهان می کند
لاجرم عشق تو را با گریه عنوان می‌کند

سر برافراختی میان خوب رویان ماه من
برج میلاد آن چنان با شهر تهران می کند

در مرور خویش می جویم،آثار تورا
مثل جانبازی که نقلی از شهیدان می کند

هیچ کس هرگز نمی فهمد ،دلتنگی آن
گریه هایی را که مرد در زیرباران می کند

خود نمی دانی ولی یاد تو دنیای مرا
هرچه می خواهم بسازم باز ویران می کند

زلف تو بی شانه آباد است می دانم ولی
گاه آبادی آن مارا پریشان می کند ...

حسین وصال پور