من و بی.خوابی

خواب کن یا رب تو این دو دیده ی بیدار را
باز هم پر نور کن تو این شبان تار را

خواب شد داروی نایابی و من هم مانده‌ام
تا چه‌سان درمان کنم این دیده‌ی بیمار را

رخت بر بسته ز شب‌هایم دگر فکر خوشی
کاش میشد شاد بینم این شبان زار را

روزها در انتظار خواب راحت در شبم
من ولی دارم شبی از فکرها سرشار را

کاش جای خواب می‌شد تا که بردارم فقط
از کنارم پلک‌هایم این همه آوار را

خسته از بی‌خوابیم ، لعنت به بیداری شب
غیر خوابیدن دوایی نیست این بیدار را